កាលពីសម័យបុរាណប្រហែលជាជាង ៨០០ ឆ្នាំមុន ក្បួនច្បាប់ និងគម្ពីរធម៌បាលីផ្សេងៗ ត្រូវបានចារទុកនៅលើស្លឹករុក្ខជាតិម្យ៉ាង គឺទ្រាំង ដែលគេតែងនិយមហៅថាស្លឹករឹត។ ក៍ប៉ុន្តែនាសម័យបច្ចុប្បន្នដោយសារតែវិទ្យាសាស្ត្របានរីកចម្រើន គេបានរក្សាទុកឯកសារផ្សេងៗតាមប្រព័ន្ធឌីជីថល ( Digital ) វិញម្តងដោយមានដូចជារក្សាទុកក្នុងកុំព្យូរទ័រជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងណា បងស្រីម្នាក់ដែលរស់នៅឯខេត្តសៀមរាបនេះវិញ គាត់មិនបានបោះបង់ចោលនូវកែរដំណែលដែលដូនតាបានបន្សល់ទុកឡើយ។ គ្រួសារទាំងមូលរបស់បងស្រីគឺមានមុខរបរជាអ្នកសរសេរបាលីលើស្លឹករឹតតែម្តង។ បងស្រីមានឈ្មោះ ភឿន សុផាវី រស់នៅភូមិគោកថ្មី ឃុំពួក ស្រុកពួក ខេត្តសៀមរាប។ បងស្រីជានារីម្នាក់ដែលចេះខាងចារអក្សរខ្មែរបុរាណធ្វើជាសាស្ត្រាស្លឹករឹត ដែលគេកម្រឃើញមានស្ត្រីខ្មែរណាមានជំនាញបែបនេះណាស់។
បងស្រីបានរៀបរាប់ថា ការចារអក្សរបុរាណនៅលើស្លឹកទ្រាំងធ្វើជាសាស្ត្រាស្លឹករឹត គឺពិបាកជាងសរសេរអក្សរបច្ចុប្បន្នឆ្ងាយ ដោយសារតែត្រូវប្រើម្ជុ.ល មិនមែនប្រើប៊ិចទេ ហើយត្រូវប្រើក.ម្លាំង.ដៃ.និងស្មារ.តី.ផ្ចិ.តផ្ច.ង់មែនទែន ព្រោះថាបើសិនជាសរសេរខុ.សតែបន្តិចគឺមិនអាចលុ.បវាបានឡើយ។ បើខុសតែមួយពា.ក្យគឺត្រូវសរសេរឡើងវិញទាំងអស់។
បងស្រីស្រឡាញ់ជំនាញនេះណាស់ ហើយនៅចាំប.ណ្តាំដែលឳពុកធ្លា.ប់ផ្តាំ.ថា នេះជាស្នាដៃខ្មែរជាអក្សរបុរាណ បុណ្យក៏យើងបាន ឈ្មោះក៏យើងមាន ថវិកាក៏យើងបាន។
ក្នុងនោះផងដែរបងស្រីក៍បានត្អូ.ញ.ត្អែរដែរថាជំនាញចារសាស្ត្រាស្លឹករឹតនេះបានកម្រៃតិចតួចណាស់ ដែលអាចមានជីវភាពធូរធារទេ។ ថ្វីបើសាស្ត្រាមួយច្បាប់លក់បានតម្លៃ ២៥០ដុល្លារ ក៍ដោយតែបងស្រីត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនខែឯណោះដើម្បីធ្វើរួច ហើយបច្ចុប្បន្ន នៅក្នុងសង្គមខ្មែរយើងលែងមានអ្នក.សូ.វ.ស្គា.ល់ និងនិយមប្រើប្រាស់វាទៀតហើយ ដោយគេប្រើប្រាស់ក្រដាសសៀវភៅជំនួសវិញ។
ជាចុងក្រោយបងស្រីចង់អោយកូនខ្មែរគ្រប់រូបស្រឡាញ់និងថែរក្សាវប្បធម៌ដែលដូនតាបានបន្សល់ទុក បើសិនជាមិនដូចច្នេះទេ យូរៗទៅនឹងលែងមានអ្នកស្គាល់ហើយបា.ត់ប.ង់ជាមិនខានឡើយ៕
Tags:
សង្គម